Z finałowej sceny Gier wstępnych w Teatrze Capitol we Wrocławiu – wbrew sugestiom zawartym w tytule – nie wyniosłem żadnych sekretów sztuki miłosnej.

‍

Spektakl Atmana i Jakimiak chce służyć sprawie emancypacji osób queerowych, poszerzania pola wyobraźni dotyczącej tego, w jaki sposób możemy żyć ze sobą, kochać się, tworzyć wspólnoty.

‍

Sławomir Narloch lubi badać, czy teksty napisane kiedyś dla teatru, a potem zapomniane, nadal mają siłę w konfrontacji z dzisiejszym widzem. Tym razem postanowił sięgnąć po wodewil, gatunek, który wyszedł z mody i został wyparty przez tak obecnie popularny musical. Jego wybór padł na Karnawał warszawski.

‍

Czy wywołanie wśród młodzieżowej widowni atmosfery dobrej zabawy jest głównym celem twórców Nowego PANA TADEUSZA?

Małgorzata Szydłowska w reżyserskim debiucie przypomina losy nowohuckiego teatru Nurt – żeby oddać sprawiedliwość jego twórcom.

‍

Jako widza tej opery najbardziej urzekło mnie ambiwalentne przemieszanie realności z onirycznością, tak przecież obecne w dramacie Gombrowicza.

W wersji Ostapczuka Dziewczynka z zapałkami to spektakl, w który wchodzimy jak w sen – by w pełni go przeżyć i pozwolić, by przepłynął przez nasze zmysły.

Czy istnieje dziś w Polsce teatr psychologiczny i co to właściwie znaczy?