Seks, hajs i głód trwa sto trzydzieści pięć minut. Zbyt krótko, by opowiedzieć trzypokoleniową historię, ale wystarczająco, by pokazać mechanizmy działań i relacji.

Mahagonny, czyli utopijne miasto z utworu Bertolta Brechta, kusi swobodnym trybem życia, postępem, rozrywką i alkoholem. Osadzeni w nim bohaterowie szybko jednak orientują się, że ich pozorny dobrobyt jest iluzją. W swym muzycznym spektaklu Krystian Lada zestawia Mahagonny z klimatem współczesnej Warszawy, udowadniając, że stworzony przez Brechta i Kurta Weilla songspiel wciąż sprawdza się jako forma krytycznego komentarza do rzeczywistości.

To, co płynne, nie uznaje granic, lubi przeciekać oraz naciekać i jako takie ma w sobie coś wywrotowo nieobliczalnego. Jak Laguna.

Gdy w ręce brytyjskiego reżysera trafia Fredrowska komedia, jego skojarzenia biegną w stronę lat 70. XX wieku. Skąd wyrasta owo przeniesienie czasu akcji Ślubów panieńskich?