Recenzje | Portal Teatralny.pl

Śmieszy cię to?, reż. Michał Buszewicz, Teatr Nowy im. Kazimierza Dejmka w Łodzi

Piotr Olkusz

No właśnie śmieszy

Czy Buszewicz napisał farsę o niczym? Nieświadomi powiedzą, że tak. Świadomi zaś świetnie się na tym spektaklu zabawią.

Halka, reż. Wojciech Adamczyk, Polska Opera Królewska w Warszawie

Małgorzata Komorowska

Halka w korporacji

Halka w korporacji

Polska Opera Królewska w niewielkim a urokliwym wnętrzu swej siedziby w Teatrze Stanisławowskim wystawiła nie tę powszechnie znaną Halkę.

Czego nie widać, reż. Piotr Cieplak, Teatr Komedia w Warszawie

Malwina Głowacka

„rany boskie, jutro premiera”

Piotr Cieplak nie pierwszy raz sięga po farsę. W 2005 roku z powodzeniem zrealizował Słomkowy kapelusz Eugène Labiche’a w warszawskim Teatrze Powszechnym.

Dzieje grzechu. Opowiedziane na nowo, reż. Daria Kopiec, Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy

Magda Piekarska

Ewy, córki Fridy

W legnickiej Modrzejewskiej reżyserka Daria Kopiec wraz z dramaturgiem Arturem Pałygą opowiadają na nowo Dzieje grzechu.

Misiaczek, reż. Piotr Soroka, Wrocławski Teatr Lalek

Leśny nieśpioch

Grany na małej scenie Misiaczek stanie się rewelacyjnym dopełnieniem repertuaru Wrocławskiego Teatru Lalek.

Geniusz, reż. Jerzy Stuhr, Teatr Polonia w Warszawie

Tomasz Mościcki

Magdalena Figzał-Janikowska

Szampan u ludojada

Jerzy Stuhr przedstawienie wyreżyserował i obsadził siebie w roli Konstantego Stanisławskiego. Tą rolą i tym przedstawieniem zapowiedział już swoje odejście z teatru.

Persona. Ciało Bożeny, reż. Jędrzej Piaskowski, Teatr Zagłębia w Sosnowcu

Możliwość dialogu

Spektakl Persona. Ciało Bożeny łączy fikcyjną historię z lokalnymi bolączkami sosnowiczan i wątkami metateatralnymi.

Józef Kelera, Krótka historia teatru w Europie. Tom 2, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Instytut im. Jerzego Grotowskiego

Czekając na młodą historyczkę

Czekałem na ten tom, drugi i ostatni, składający się na dwutomową Krótką historię teatru w Europie autorstwa Józefa Kelery.

Ponoć

Decyzję Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu, aby wreszcie wypróbować swoich sił w musicalu, odebrałem tyleż jako przejaw ambicji artystycznych, co rodzaj prowokacji.

Anna Jazgarska

„Koniec, który staje się początkiem czegoś nowego”

Momo jest przedstawieniem kilku dobrych scen, świetnej muzyki i choreografii. Jako całość natomiast zawodzi głównie z powodu kiepskiej dramaturgii.

Po orgii

Olga Ciężkowska i Jan Kanty Zienko pokazują świat pogubiony, pełen hipokryzji, zmęczony sam sobą i panującymi w nim pokracznymi, dalekimi od spełnienia relacjami międzyludzkimi.

Olga Katafiasz

Sztuka biografii

Orlando. Bloomsbury, przedstawienie „na motywach życia i twórczości Virginii Woolf”, nie miało być, rzecz jasna, wprost biograficzne. Niewątpliwie jednak jest sugestywne