Pieśni o śmierci, scen. Łukasz Kozak, II Międzynarodowy Festiwal Muzyki Europy Środkowo-Wschodniej EUFONIE, Warszawa

Głosy kosy

Głosy kosy
Co ściągnęło widzów do rotundy w Muzeum Kolekcji im. Jana Pawła II w Warszawie, gdzie odbyła się prapremiera widowiska pod tytułem Pieśni o śmierci?
Letnicy, reż. Maciej Prus, Teatr Narodowy w Warszawie

Obojętny portret zbiorowy

Obojętny portret zbiorowy
Niewątpliwie Maciej Prus miał ambicje, żeby pokazać analogię między diagnozą formułowaną na początku XX wieku, a stanem współczesnym.
Grochów, opieka art.: Agnieszka Glińska, Teatr Dramatyczny m. st. Warszawy

Utrata

Utrata
Konfesyjność Grochowa i jego osobisty ton, podkreślany przez pierwszoosobową narrację, mogą być teatralnie ryzykowne.
Chciałbym nie być, reż. Adam Ziajski, Teatr Nowy w Poznaniu

Niewygoda, beznadzieja, stres ...

Niewygoda, beznadzieja, stres ...
Osobista, prawdziwa historia Ziajskiego ujmuje cały spektakl w finezyjnie skonstruowany nawias.
Wojownik, reż. Grzegorz Bral, Teatr Pieśń Kozła we Wrocławiu

Uwaga, arcydzieło

Uwaga, arcydzieło
Reżyser Grzegorz Bral po raz kolejny ujawnił talent do przemieniania skomplikowanej partytury w żywy i porywający performans.
Godzina spokoju, reż. Michał Grzybowski, Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu

Farsowa wyborność w umiarkowanym tempie

Farsowa wyborność w umiarkowanym tempie
Wierzę głęboko, iż aktorki oraz aktorzy Teatru im. Bogusławskiego są w stanie podkręcić tempo gry w tym spektaklu i „dać farsowego czadu.
Po prostu, reż. Weronika Szczawińska, Komuna// Warszawa

Życie albo strata

Życie albo strata
Po prostu ma w sobie rys hollywoodzkiej opowieści, w której zdeterminowany bohater stawia czoło niesprawiedliwości świata.
Niebowoda, reż. Maria Szajer, Teatr Niewielki w Warszawie

Celebrowanie bliskości

Celebrowanie bliskości
Wartości dodanej zabrakło w przedstawieniu Niebowoda, mimo to będę je polecać jako dobry początek udanego rodzinnego weekendu.

Obecność bez improwizacji

Obecność bez improwizacji
Premierowego, plenerowego pokazu Próby Obecności – NA WIDOKU, w choreografii Pawła Grali, z udziałem Emilii Biskupik i Michała Ratajskiego, na szczęście nie sposób zapomnieć. Co sprawia, że pamięć po tamtym wydarzeniu jest tak żywa?

Wielka parada

Wielka parada
Trylogii klimatycznej, gdyby już szukać jakichś metek, najbliżej do dramaturgii dyskursywnej, polskim teatromanom dobrze znanej chociażby dzięki utworom chętnie wystawianej u nas Elfriede Jelinek.