Wyskubki, reż. Paweł Kamza, Wrocławski Teatr Współczesny

Kamza skubie Różewicza

Kamza skubie Różewicza
Paweł Kamza, wystawiając Wyskubki na scenie Współczesnego, buduje wokół idei domu wspólnotę ponad podziałami na scenę i widownię.
Amadeusz, reż. Anna Wieczur, Teatr Dramatyczny m. st. Warszawy

Adieu

Adieu
Pojedynek dwóch wielkich kompozytorów, czyli Amadeusz Petera Shaffera – od początku do końca lipca na deskach warszawskiego Teatru Dramatycznego.
Los Endemoniados / Biesy, reż. Marcin Wierzchowski, Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu

Dostojewski (nie)zdyskredytowany

Dostojewski (nie)zdyskredytowany
Zaletą opolskiej premiery jest przez lata kompletowany przez dyrektora teatru Norberta Rakowskiego, wykazujący się świetną formą wielopokoleniowy zespół Teatru Kochanowskiego.
Ożenek, reż. Janusz Gajos, Och-Teatr w Warszawie

Trzeba się ożenić?

Trzeba się ożenić?
Ożenek w Och-Teatrze jest, by tak rzec, wyciszony, jakby reżyser stworzył widzom przestrzeń do refleksji.
Kierunek zwiedzania, reż. Aleksandra Bielewicz, Teatr Polski w Bydgoszczy

Co z nami będzie?

Co z nami będzie?
„Co z nami będzie?” – nie sposób uciec od sformułowanego przez Wichę pytania, pobrzmiewa ono bowiem przez całe przedstawienie Aleksandry Bielewicz nadzwyczaj intensywnie, by nie rzecz – dotkliwie.
Oda do radości, reż. Wojtek Ziemilski, Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie

Co z tym dziedzictwem?

Co z tym dziedzictwem?
W swym najnowszym spektaklu Wojtek Ziemilski wraz z grupą aktorów badają fenomen dziedzictwa – tego kultywowanego i odrzucanego, prywatnego i narodowego.
Manon, reż. Waldemar Zawodziński, Opera Wrocławska

Fuzja horyzontów w Operze Wrocławskiej

Fuzja horyzontów w Operze Wrocławskiej
Opera Wrocławska wieńczy sezon bardzo udanym przedstawieniem. Manon Jules'a Masseneta w inscenizacji Waldemara Zawodzińskiego to spektakl świetnie pomyślany i perfekcyjnie zrealizowany.
Kulka, reż. Tomasz Maśląkowski, Wrocławski Teatr Lalek

Na jedną nutę

Na jedną nutę
Tomasz Maśląkowski przygotował dla najmłodszych pantomimiczną opowieść o przyjaźni. Niemal wszystko tu działa jak w zegarku, budząc szalony entuzjazm widowni.

Sen mara…

Sen mara…
Małgorzata Sikorska-Miszczuk i Wawrzyniec Kostrzewski stworzyli teatralny scenariusz, w którym pojawiają się Carollowskie postaci i motywy, ale dość gruntownie przetworzone.

Tragifarsa?

Tragifarsa?
Niestety, 3 grudnia 2022 roku widownia na Scenie Nowej nie zareagowała, dowodząc – zapewne nie po raz pierwszy i nie ostatni – że to jednak autor miał rację.

Nam mało

Nam mało
Tym, co łączy obie wersje Wesela jest obraz Polski podzielonej, a problemem jest nie tylko wzajemna niechęć „wsi” i „miasta”, ale niemożność jakiegokolwiek porozumienia.