Dużo się pisze o Lechu Raczaku, dużo też mówi, dużo więcej, niż kiedy żył.

Piotr Ratajczak swym spektaklem w Teatrze Polskim w Warszawie również zwraca uwagę na zagrożenie – po stu latach od daty powstania dramatu wciąż realne.

Parę razy zdarzyło mi się słyszeć dobrze mówione teksty dawne i mam głęboką wiarę, że ukrywa się w nich niezwykła moc. Rozmowa z prof. dr hab. Dariuszem Kosińskim.

Spektakl Bikowskiego i Bartnikowskiego to bardzo udane, odczytanie twórczości Rolanda Topora – gorzko prześmiewcze, brutalnie szczere.

Biziuk żeni bogactwo treści z oszczędną formą. PeKiN jest dzięki temu barwny i dynamiczny, ale niewolny od mielizn.

Na spektaklu Kobiety objaśniają mi świat byłem dwa razy. Iwona Kempa nie powtarza w nim energii i tematów Murzynów, generuje zupełnie inną atmosferę.

Kuchnię Caroline ogląda się z dużą przyjemnością. Przede wszystkim ze względu na znakomity zespół Teatru Współczesnego.

17 stycznia 2020 roku odszedł od nas na zawsze Lech Raczak, człowiek teatru, jeden z największych polskich twórców teatralnych XX i XXI wieku.

Publiczność oklaskiwała aktorów na stojąco. To nowy świecki rytuał w polskich teatrach. Po Jutro przypłynie królowa dla mnie niepojęty.

Spektakl Szydłowskiego uczy szacunku dla wszystkich, uzmysławiając widzom potrzebę obalenia starego porządku.