Przedstawienie w reżyserii Karoliny Kirsz nie wytrzymuje konfrontacji z manifestacjami. To wcale nie takie oczywiste, bo polski teatr krytyczny biegle posługuje się językiem, który dziś widzimy na transparentach i słyszymy na ulicach.

Wracać wciąż do domu w reżyserii Magdy Szpecht to adaptacja najdłuższej spośród historii zebranych w polifonicznej powieści Ursuli Le Guin pod tym samym tytułem.

Anna Ilczuk odczytała Ronję Astrid Lindgren jako opowieść o konfliktach starego pokolenia.

Dawno nie było w Kołonotatniku żadnych przedstawień. A dziś będą dwa: Kazik z Proximy i Burza z Żydowskiego.

Zuzanna, Stanisław, Karolina, Marianna i Ignacy – to oni tworzą tytułową Grupę warszawską.

We wrześniu 2020 roku Polska Opera Królewska urządziła festiwal Muzyka czasu królów. Seria ciekawych koncertów odbyła się w iście królewskich miejscach Warszawy.

Powrót Tamary to przedstawienie pełne humoru, z wyrazistymi kreacjami i uwodzącymi scenami.

Zastanawiam się, czy to nie jest tak, że jeżeli chce się dziś nawiązać nić społecznego porozumienia czy dialogu, to trzeba zaczynać myślenie od ramy teatru takiego, jaki ta druga strona lubi. Rozmowa z reżyserem Jędrzejem Piaskowskim.

Dziś najważniejszą kwestią do rozwiązania są zarobki aktorów i aktorek, zarówno freelancerów, jak i tych na etatach. Rozmowa z Maksymilianem Rogackim, przewodniczącym Związku Zawodowego Aktorów Polskich.

Kapitan Żbik i żółty saturator to przykład bardzo udanej pracy zespołowej: aktorów, tancerzy, muzyków i wielu innych osób.