2 000 000 kroków, reż. Przemysław Jaszczak, Teatr Polonia w Warszawie

Pani Mamo

Wakacyjna scena Teatru Polonia od ponad dziesięciu lat pojawia się lipcowymi i sierpniowymi popołudniami na stołecznym Placu Konstytucji, stając się miejscem małych społecznych fenomenów.
2.0.4.5. Miniopera metafizyczna, reż. Tomasz Rodowicz, Teatr Chorea

Nowe otwarcie

2.0.4.5. Miniopera metafizyczna to wyciszona medytacja o przyszłości, której wyzwania przychodzą zawsze wcześniej, niż się ich oczekiwało.
Stańczyk. Musical, reż. Ewelina Marciniak, Teatr Rozrywki w Chorzowie

Pustka na biało-czerwonym tle

Stańczyk. Musical łączy przeszłość z teraźniejszością także na płaszczyźnie wizualnej.
Wielki Fryderyk, reż. Jan Klata, Teatr Polski w Poznaniu

Władza bez trosk

Jeśli ktoś spodziewał się po spektaklu Klaty tego, iż opowie się on wyraźnie po którejś ze stron czy postaw, może się czuć zawiedziony.

Bogowie, reż. Alicja Borkowska, Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera
Bogowie

Czy mają Państwo chwilę na rozmowę o człowieku? ​

Bogowie opowieścią o kłopotach znanych nam od czasów Wieży Babel, ale też świadectwem osobliwej polifonii.

Konformista 2029, reż. Bartosz Szydłowski, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, Festiwal Boska Komedia

Nie tutaj, nie teraz ​

Konformista Moravii jest rozliczeniem z włoskim faszyzmem; spektakl Szydłowskiego miał być, jak sądzę, odbiciem lęków części polskiego społeczeństwa i przestrogą.

Poskromienie złośnicy, koncepcja i kreacja: Magda Kupryjanowicz, Maria Spiss, Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie

Walka z Januszami i stereotypami ​

Co wyszło? Fascynująca, porażająca ilością boleśnie aktualnych odniesień dyskusja z Poskromieniem złośnicy.
Thamos, Don Giovanni, reż. Ryszard Peryt, Polska Opera Królewska

Magia teatru Wolfganga Amadeusza i Ryszarda Józefa

Ryszard Peryt pierwszy sezon swego teatru zwieńczył Festiwalem Polskiej Opery Królewskiej.

(Nie) do opowiedzenia

(Nie) do opowiedzenia

Zmęczone Darii Sobik ubrane przez Joannę Drozdę w kostium kabaretu są rodzajem eksperymentu. Twórczynie mówią „sprawdzam”: na ile da się opowiedzieć szerszej niż środowiskowa widowni o wyczerpaniu czymś, co w oczach ogółu wciąż nie wydaje się pracą, ale rodzajem hobby, przygrywką do prawdziwego życia.