Wyjść z zony komfortu
Hamlet siedzi w nas wszystkich: być – nie być; robić – nie robić. To pytania, które prowokują ruch. Rozmowa z aktorem Romanem Lutskiym
Sara wychodzi z szafy
Na konferencji prasowej przed legnicką premierą dziennikarze pytali nas, czy się nie boimy mówić o Jedwabnem. Mam poczucie, że mówienie o tym w teatrze jest najwłaściwsze. Rozmowa z reżyserem Pawłem Passinim.
Teatr mój widzę nieposkromiony
Pomyślałam, że jest jakaś wartość w tym, że pracując nad Poskromieniem, mieliśmy odwagę dotkliwie i wprost mówić o tym, co czujemy. Rozmowa z reżyserką Moniką Pęcikiewicz
Lalki to nie dramat
Studenci Wydziału Lalkarskiego nie czują się gorsi na starcie, ale szybko dowiadują się, że powinni się tak czuć. Rozmowa z reżyserką Martyną Majewską
Tiul, usta i fusy od kawy
Najważniejszy jest sam teatr, ale taki, w którym mogłabym mówić swoim głosem. Rozmowa z aktorką Ireną Jun.
Piosenka bez granic
Konstruując repertuar każdej kolejnej edycji PPA, nie narzucam nikomu tematów. Rozmowa z Cezarym Studniakiem, dyrektorem Przeglądu Piosenki Aktorskiej.
Muzyka, taniec, nauka o tańcu, muzyka
Nauka jest dla mnie tworzeniem wielowarstwowego kontekstu dla poszczególnych działań artystycznych. Rozmowa z Wojciechem Klimczykiem społecznym historykiem tańca, dramaturgiem, reżyserem i wokalistą.
Hydra złożona z różnych głów
Dla mnie Hamlet nie jest złotą postacią. Można powiedzieć, że na końcu pogodzony z losem czuje się silniejszy niż sam los. Rozmowa z Krzysztofem Szczepaniakiem, aktorem Teatru Dramatycznego w Warszawie.
Fortuna nam sprzyja
Jerzy Limon wiele nas nauczył, pozwolił nam się rozwinąć, dziś mogę więc powiedzieć, że mamy doświadczenie i umiejętności dające możliwość kontynuowania jego dzieła. Rozmowa z Joanną Śnieżko-Misterek, koordynatorką Festiwalu Szekspirowskiego.
Sfera podróżujących myśli
Jest wiele dyskusji na temat kanoniczności butō, jego „prawdziwości” i japońskości. Byłam tym w pewnym momencie bardzo zmęczona, bo esencjonalizacja jest zamykającą fikcją. Rozmowa z dr Katarzyną Pastuszak, tancerką, choreografką, badaczką butō.
Lekcje z zagubienia
W Widzę nic nie chciałem, żeby było dosłowne. Ślepota głównej bohaterki jest motorem napędowym. Rozmowa z Filipem Zawadą, autorem tekstu dramatycznego Widzę nic nagrodzonego w konkursie Wrocławskiego Teatru Współczesnego Strefy Kontaktu.
Najważniejsze to słuchać
Szczęśliwie młode pokolenie mówi „nie” i ma inspirującą odwagę przeciwstawić się przemocy, która nie mieści się w żadnej definicji procesu twórczego. Rozmowa z Niną Gabryś i Ewą Kaim, rzeczniczkami do spraw etyki Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.
