Opowiadanie Brandysa jest przede wszystkim mistrzowskim i bardzo subtelnym studium psychologicznym, ale opartym na realnych odniesieniach historycznych.

Dostępna w teatrze skala emocji zdaje się mała w porównaniu z przeżyciami towarzyszącymi imprezom sportowym, ulicznym manifestacjom, nawet kinu.

Bolesławski był, zdaniem Harolda Clurmana, „człowiekiem teatru w każdym calu”, starał się więc łączyć dydaktykę z pracą nad poszczególnymi przedstawieniami.

Kiedy Irena Solska poznała Stanisława Ignacego Witkiewicza, początkującego malarza i studenta krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, miała 33 lata. Witkacy był od niej młodszy równo o dekadę.