Magnolia zawiera w sobie całą złość reżysera na świat i ludzi, a jednocześnie jest w niej, jakby to rzec, nauka moralna.

Oglądałem nowy spektakl Darii Kopiec ze słupskiego Teatru Nowego, opowiadający o dojrzałości i pustce, o zapełnianiu i utracie, o wzajemnych relacjach miłości i przestrzeni.

Anna Karasińska ma pomysł na siebie, przygotowała sobie niszę, w której chce funkcjonować na polskich i europejskich scenach.

Weronika Szczawińska przypomina nam o innej możliwej, pożądanej i odwróconej optyce: znajdywaniu w świecie natury tego, co ludzkie, ale istniejące poza człowiekiem.

Na spektaklu Kobiety objaśniają mi świat byłem dwa razy. Iwona Kempa nie powtarza w nim energii i tematów Murzynów, generuje zupełnie inną atmosferę.

Wilq jest, kreska nie przeszła. Wychodziłem z katowickiego spektaklu Brzyka właśnie z tym zdaniem w głowie, oszołomiony i zawiedziony równocześnie.

Wszyscy podejrzewali, że to właśnie tak się skończy, czyli byle jaką decyzją na chybcika, ale nikt nie chciał tego powiedzieć na głos.

Do obszernej listy draństw, jakie ma na sumieniu Telewizja Polska pod rządami Jacka Kurskiego, doszło jeszcze jedno: dyscyplinarne zwolnienie Wojciecha Majcherka z TVP Kultura.

Krakowski Narodowy Stary Teatr ma dyrektora, ale z podpisem „to nie jest dyrektor”. Teatr Polski we Wrocławiu oficjalnie nie ma dyrektora, jednocześnie bardzo go w sobie posiadając.

Słupski Kupiec wenecki okazał się objawieniem minionego roku.