“Klikając „Akceptuj”, wyrażasz zgodę na przechowywanie plików cookie na Twoim urządzeniu w celu usprawnienia nawigacji na stronie, analizy jej użytkowania. Zapoznaj się z naszą Polityką Prywatności, aby uzyskać więcej informacji.”
Preferencje
OdrzućAkceptuj
Jesteś tutaj:
STRONA GŁÓWNA
Henryk Mazurkiewicz
Henryk Mazurkiewicz
Autor

Doktor nauk humanistycznych, krytyk teatralny, członek redakcji portalu „Teatralny.pl”. Pisze dla „Teatru”, kwartalnika „nietak!t”, internetowego czasopisma „Performer” i „Dialogu”. Współautor e-booka Offologia dla opornych. Współorganizuje Festiwal Niezależnej Kultury Białoruskiej we Wrocławiu.

Męczeństwo Joanny d’Arc, reż. Carl Theodor Dreyer, Francja, 1928.
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Scena/ekran: Mnich Artaud

Scena/ekran: Mnich Artaud
Po szeregu filmów, w których w roli protagonisty występował niezastąpiony William Szekspir, zacząłem zastanawiać się nad tym, kogo z wielkich ludzi teatru rzeczywiście mógłbym zobaczyć na ekranie.
Cała prawda o Szekspirze, reż. Kenneth Branagh, Wielka Brytania, 2018.
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Scena/ekran: Filmowe portrety Szekspira cz. III

Scena/ekran: Filmowe portrety Szekspira cz. III
Tajemnica Szekspira i jego sonetów Johna McKaya i Cała prawda o Szekspirze Kennetha Branagha układają się w swoisty dyptyk biograficzny.
Polska jest mitem, wstęp Jacek Wakar, Agencja Dramatu i Teatru, PWSFTViT w Łodzi
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Dramat dramatu współczesnego

Dramat dramatu współczesnego
Mam nadzieję, że Polska jest mitem stanie się krokiem w kierunku zmiany.
Miguel i William, reż. Inés París, Hiszpania, 2007.
Tajemnica Szekspira i jego sonetów, reż. John McKay, Wielka Brytania, 2005.
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Scena/ekran: Filmowe portrety Szekspira cz. II

Scena/ekran: Filmowe portrety Szekspira cz. II
Po raz kolejny Szekspir zostaje przedstawiony jako osoba targana namiętnościami miłosnymi.
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Scena/ekran: Filmowe portrety Szekspira cz. I

Scena/ekran: Filmowe portrety Szekspira cz. I
Zamiast recenzji ekranizacji nieśmiertelnych sztuk, zaproponuję państwu cztery pozycje, w których Stratfordczyk pojawia się jako jedna z centralnych postaci.
Pogłosy, inscenizacja: Marek Fiedor / Tomasz Hynek, Wrocławski Teatr Współczesny.
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Skąd pszczoła w moich wspomnieniach?

Skąd pszczoła w moich wspomnieniach?
Struktura Pogłosów raczej przywodzi na myśl Traktat logiczno-filozoficzny Ludwiga Wittgensteina skrzyżowany z brudnopisem czyjegoś intymnego dziennika, niźli sztukę „po bożemu” napisaną.
Żeglarz, reż. Wojtek Rodak, Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Tylko tyle

Tylko tyle
Żeglarz Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu pozostawia poczucie niedosytu. I to dość, muszę przyznać, drażliwe.
Golem, reż. Konrad Dworakowski, Akademia Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego Filia we Wrocławiu
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Nieznośna lekkość patosu

Nieznośna lekkość patosu
Przedstawienie Konrada Dworakowskiego bezsprzecznie ma swoje zalety i jasne strony.
Żabcia i Ropuch, reż. Marta Kwiek, Teatr Lalki i Aktora w Wałbrzychu
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Płazia wiosna

Płazia wiosna
Nie znajdziecie w Żabci i Ropuchu charakterystycznych dla współczesnego teatru lalek forteli narracyjnych czy puszczania oka do dorosłej publiczności.
Fanny i Aleksander, reż. Łukasz Kos, Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Teatra nasze

Teatra nasze
Fanny i Aleksander imponuje swym rozmachem, a jak na Teatr Modrzejewskiej, również swą długością. Odznacza się też wspaniałą energią i zaangażowaniem całego zespołu.

PRZECZYTAJ TEŻ

Dominik GacZe słuchu
Henryk MazurkiewiczDemokracja ludowa
Jolanta KowalskaŚwiatło w tunelu
Mirosław Kocur A tymczasem w Londynie…
Ewa Danuta GodziszewskaNiszczymy i tyle
Magdalena Figzał-JanikowskaWpadnij na Brokatową

Bądź na bieżąco